Vrijdag; Als echtos colombianos

Vanochtend stonden we rond half 8 op, want 9 uur zou onze taxi voor de deur staan om ons naar de koffieplantage te brengen. Wij hadden gisteravond al naar hetzelfde bedrijf gebeld als waarmee we hier naar het hostel waren gebracht, met de verwachting dat we José Israël weer zouden zien. Na lekker rustig te douchen, ontbijten en nog wat broodjes en empanadas te halen voor onderweg, hoorde we de taxi! Wij naar buiten, maar in plaats van José zagen we een hele andere man, die als gezelschap zijn vrouw had meegenomen, en zij stelden zich voor als Nestor en Sandra (voor hem Sandrita). Het duurde best lang voordat we daar kwamen want het lag buiten de stad, door de bergen, en in een ander stadje. Wij vonden het allemaal best, want hoe verder uit Bogotá en naar het zuiden, hoe warmer het zou zijn; eindelijk zomer ! Onderweg kwamen we erachter, onder het genot van verse croissants, dat Nestor en Sandra geen Engels konden, en dus alles in het Spaans moest. Veel gelachen en veel gezien, zelfs nog voordat onze dag 'begonnen' was. Eenmaal bij de koffie plantage - Coloma Café - gingen Nestor en Sandra naar weet niet waar en lieten ons achter op de farm. Iets later kwamen we erachter dat de jongen die naast ons stond onze persoonlijke gids was, en de tour kon beginnen! Hij vertelde ons over de geschiedenis van de plantage, de nationale bloem van Colombia; de orchidee en liep een rondje door de tuin met ons. In het begin hadden we allemaal al een rieten hoed+mandje gekregen, zodat we er echt uitzagen als bonenplukkers, om er iets later achter te komen dat we ook echt moesten plukken! Eerst gingen we naar een kleine kas en liet hij bonen zien die dan in de grond moesten, en vervolgens zorgvuldig geselecteerd zouden worden. De wortels van zo'n plantje moeten recht naar beneden staan, en nirt afwijken van een verticale lijn, omdat ze dan dieper de grond in gaan en zo de beste mineralen uit de grond halen voor de lekkerste koffie. Na deze selectie worden ze dus in een pot gezet en later weer in de normale grond, waar je dus uiteindelijk een plantage vol mee krijgt. Zodra je die planten in de grond laat groeien is er een seizoen dat je de bonen kunt plukken, op deze farm waren dat de maanden mei/juni, maar voor ons zaten er nog wel een paar aan om te plukken. Je moest zorgen dat je echt de mooie felrode plukte, want die waren rijp, al gooide de gids bij er een paar gele in van een ander soort, voor variatie. Tussen onze pluk-avonturen door vond Stef nog een sinasappel en hadden we dus een kleine dorstlesser. Toen we klaar waren met plukken, in de hoop dat ieder er 60 had, want dat was genoeg voor 1 kop koffie, gingen we naar een normale stenen vloer. Hier ging onze gids Cesar nog even checken voor slechte en konden we het allemaal in papa's mandje gooien. Vervolgens ging Cesar 6 mooie rode eruit halen, en ons ieder eentje geven. De bedoeling was dus dat je je mond aan de boon zette, duwde zodat de bonen die erin zaten in je mond kwamen en erop kon sabbelen, maar voordat hij dit kon uitleggen was ik natuurlijk zo dom dat ik erin duwde zonder mn mond ertegen en ik een boon in de richting van zijn hoofd schoot. Daar ging mn boon. Gelukkig had ik er nog eentje - en raakte de ander niet zijn hoofd ) dus kon ik mee proeven. Het waren slijmerige dingetjes die je, na het slijm eraf te hebben gesabbeld, weer uit moest tuffen. Te laat, mama en ik zaten er al vrolijk op te knabbelen. Hij gaf ons allemaal nog een boon, die veel roder was en vertelde ons dat deze bonen slechte koffie -en dus goedkopere- wordt, en aan de locals uit Colombia wordt verkpcht. Hierna nam hij ons mee naar een raar ding ( sorry voor mijn gebrek aan benoeming van dingen ) en daar moesten de bonen in, zodat debrode schilletjes helft naar de ene kant kon, en de witte boontjes helft in een stenen bak viel. Grappig, want het waren 2 soortvan tandwielen die langs elkaar heen draaiden en het werdt gewoon allemaal perfect gesorteerd. Natuurlijk moest je wel zelf draaien zodat alles in beweging kwam, en dit belangrijke werk mocht ik doen. Yay. Hier verteldde hij ons dat deze slijmerige bonen dan 15 uur zonder water liggen, vervolgens 5 uur met water, dan net harde steentjes zijn en daarna op het dak worden gelegd om weer een paar dagen te drogen. Op het dak mochten we ook gewoon tussen de bonen lopen, en de doorzichtige velletjes van de bonen weghalen; dan kregen we de 'groene boon' die ze exporteren zodat een fabriek als Douwe Egberts er koffie van kan maken. Hij nam ons mee naar hun eigen fabriek, langs een super leuke auto uit WO 2 waar we natuurlijk even foto's van/met moesten maken en daar eenmaal aangekomen moesten we eerst netjes onze handen wassen. Hun fabriek was heel leeg, want de echte fabriek stond in Bogotá omdat de productie zo minder duur was. Hier liet hij machines zien die het droog proces versnellen, machines waar tot 80 kilo aan koffie in kon, zoals ze op het dak ook doen. Terug naar de ruimte waar we eerst waren moesten we de zon gedroogde koffie bonen sorteren, goed en slecht, zodat ze in een machine konden waar de velletjes af werden gehaald zoals wij op het dak ook bij een paar deden. Hierna moesten we weer sorteren, omdat er sommige te klein waren, en je nu ook verkeerde groene ertussen zag zittten. De goede boontjes werden in een andere machine gedaan, waar ze geroosterd werden tot de zwarte koffieboon hoe wij hem kennen. Omdat dit, met een oven die tot 200 graden liep, nog 8 minuten duurde gingen we eerst verschillende koffie soorten ruiken. Sommigen lekker, sommigen oud en sommigen Aziatisch. Niks tegen aziaten zelf, maar zo bijzonder rook die koffie niet, al was dat wel een van de meest geliefde van de mensen dit moment wereldwijd ; Starbucks Coffee. Eindelijk was onze eigen koffie geroosterd en werd het droog geblazen, omdat ze anders door de hitte van elkaar zwart zouden roosteren. Nog een keer sorteren, want nu zag je verschillende tinten van bruin, en ze konden gemalen worden. Snel onze gemalen bonen meenemen naar de winkel en daar kregen we gratis koffie + heeeerlijke koffie likeur. Hij maakte ook een likeur van een soort bebogeen, amaretto en koffie; jumjumjum ! En dus toen hij vroeg of we nog een koppie koffie wouden, dit keer van onze eigen gesorteerde boontjes, zeiden we natuurlijk ja. Ook was er een echtpaar uit Florida, die super mooie foto's van Bogotá hadden gemaakt en die ze mij lieten zien. Hele aardige man, hij vertelde dat een vriendin van hem kunstenares was die foto's schilderde en dat hij al twee foto's in gedachten had die hij heel graag wou laten schilderen; een van een colombiaanse vrouw tussen allemaal bloemen, hele mooie kleuren en contrasten, en eentje van een colombiaans meisje in een salsa jurk in de kleuren van de vlag van Colombia, heel mooi voor de ingang van het goud museum, zodat je alleen de mooie felle kleuren van haar jurk zag, en de rest wegviel. Het mooie aan dit verhaal vond ik dat hij het juist uit bewondering en respect voor het land en haar mensen deed, hij heeft de namen van beide vrouwen gevraagd, en gaat zo de schilderijen ook noemen. Na de koffie farm kregen we te horen dat Sandra's ouders daar in dat stadje woonden en dat ze daar op bezoek waren geweest. Nestor wou ons dus ook graag een tour met de bus geven door het stadje, om vervolgens richting Bogotá te rijden en dan wat lekkers te eten. Een soort van spareribs gegeten, och och het lijkt wel vakantie! Thuis nog gevraagd aan Fernando of hij zondag kon ipv zaterdag, als tolk, maar hij kon helaas niet. Savonds ingepakt omdat we de volgende ochtend met familie Pool zouden meeten en ook naar pascal zouden gaan, om vervolgens lekker ons bedje in te duiken.

Buenos noches !