Llama's tussen de duiven

Vandaag begon de dag met het ontbijt dat inbegrepen was; onbeperkt koffie en een zoet broodje. Niet dat we dat heel erg vonden, aangezien we allemaal al wel zin hadden om Bogota te verkennen. Na om te kleden en onzelf mooi te maken hoorde we van papa dat er een man was langsgekomen in ons hostel en mensen uitnodigde mee te gaan op een fietstour. Leuk weetje; op 's zondags en feestdagen zijn (bijna) alle straten in Bogota afgesloten omdat dan iedereen te fiets gaat. Nou, wij gauw naar een paar huizen verderop, want daar was Bogotourtravels! Met een groep van ongeveer 15 gingen opweg naar een paar mooie plekjes van Bogota. We kwamen langs super mooie streetart - wat blijkt, daar betaald de regeer vaak voor omdat het zo belangrijk is. Ons is verteld dat het altijd een mening heeft, de graffiti. Ook zijn we langs een paar armere straten geweest, vreemd en ook heel heftig om het verschil te zien. Het ene moment reden we door een dure wijk - iets wat wij dan villa wijk zouden noemen - vervolgens reden we de hoek om en kwamen we in een wijk wat gelijk is aan the red light district. Er werd toen dus ook sterk op het hart gedrukt dat we, om nare conflicten te vermijden, geen foto's en/of filmpjes wouden maken. Over de villa wijk, rond 1899 kwamen de Engelsen naar Bogota en ' namen' toen flink wat dingen over. Of veranderde, is eerder het woord. Onze tour guide Fernando liet ons een foto zien van hoe het eerst was. Een stijl wat op de Boliviaanse lijkt; gebreide poncho's en mooie bolle hoeden, was ingeruild voor lange strakke pakken, platte hoeden en schone gelakte schoenen. Je had de foto's met eigen ogen moeten zien, een rode telefooncel en het was net London. Maar de kleding was niet het enige; treinen, gebouwen, manier van praten en dus ook huizen (zoals de eerder genoemde villawijk) werden ver-Engelst. Fernando ging toen verder in ColombiEngels, een flauwe poging van de inwqners om te klinken als de toenmalige koningin van Engeland. Verder met de tour ( die ik nu op verkeerde volgorde vertel ). We kwamen in een park met suuuuper veel honden, zag mezelf al op stage gaan over een jaar of 3. Onder die honden waren ook een Deense dog en een Dalmatier; knoeperts van een beesten maar zo schattig dat ze rondsprongen dat je bijna niet kon geloven dat ze even groot als ik waren. Iets verderop in het park stonden een paar kraampjes met allemaal soorten fruit en ook warm eten zoals mais, kip en aardappel. Super lekker allemaal en we kregen dus ook (omdat Fernando zelf ook dol was op al het eten ) even te snoepen van alle lekkernijen. Een stukje terug waren we in een stierengevecht stadion geweest. Geen idee hoe je het noemt, alleen dat het een corrupte boel is; 70% van de bevolking haat het en vind het dierenmishandeling, en 30% procent vind het deel van de Colombiaanse cultuur. Nou dit is natuurlijk ergens wel te begrijpen, tot er werd uitgelegd dat die 30% voornamelijk de rijken mensen van de regering zijn, hotel eigenaren en mensen met gewoon nog belachelijk veel geld. Ook is het niet om te wedden maar echt om te laten zien dat de torrero gewoon 'super stoer en een durfal' is . De stier wordt altijd na de wedstrijd dood gemaakt, de oren en staart afgehakt en als blijk van dank en respect aan de torrero gegeven. Soms vernederen ze dan ook de stier door zijn hoofd met een speer naar beneden te houden. Als het al niet erg genoeg allemaal is. Je kunt dus wel uitmaken uit mijn manier van schrijven dat ik bij de eerder genoemde 70% hoor. Gelukkig is het alleen in de maanden Januari/Februari traditie om dit te doen en zijn ze er in Colombia druk mee bezig om het legaal te maken en het stadion in een gratis ijsbaan te veranderen. Nu even terug naar de titel van het verhaal, Stuart wordt maar alvast jaloers ;) We waren op het duivenplein, een plein met dus heel veel duiven, waar we 16 jaar geleden ook zijn geweest en ik heel graag dit jaar naartoe wou. Nou dat is dus gelukt en ik al helemaal blij, totdat ik mensen zag rondlopen die als het ware hun llama even uitlieten. Ik kon wel uit mn vel springen van enthousiasme! Helaas stonden we niet dichtbij genoeg en dus geen foto's, maar het is dichtbij genoeg om nog een keer naartoe te gaan. Onder het fietsen ging ik vaak naast Fernando fietsen, die heel geintresseerd was in mijn adoptie verhaal en dus ook met alle liefde ons wilt helpen als tolk, zo nodig. Wij namen dit aanbod aan en hopen hem nog een keer te zien deze week, anders moest ik sowieso schrijven en als ik wou kon ik elk moment bellen. Toen we weer terug waren heb ik (helemaal in het Spaans]) het verhaal ook uitgelegd aan zijn moeder, die even enthousiast was. Fijn om zo ontvangen te worden als ik open ben over een verhaal/gebeurtenis wat in sommige landen nu nogsteeds een taboe is. Inmiddels was de wedstrijd al begonnen en gingen wij maar opzoek naar Pascal( neef van onze buurman) die, samen met een vriend, zijn eigen bed&breakfast +bakkerij heeft. Gelijk geboekt voor dinsdag tot het einde van ons verblijf hier. Naar berg Montserrat zijn we dus niet geweest, maar we hebben nog genoeg tijd. Toen we eenmaal weer thuis waren, wat spelletjes hadden gedaan en weer in onze kamer zaten bleek dat onze tolk Mauricio had gebeld. Mijn oma woont buiten de stad en komt speciaal voor deze ontmoeting naar Bogota waar mijn moeder en tante al wonen en ze komen naar ons hostel. Mij is ook verteld dat mijn oudere zus en vader samen met oma (van mijn vader's kant) naar Spanje zijn verhuisd, hoelang geleden weet ik niet. Een voordeel is wel, dit maakt het makkelijker om hun te bezoeken, als die mogelijkheid er komt. Het enige nieuws wat niet fijn was om te horen is dat mijn oudere broer vorig jaar is overleden aan kanker. Het is heel dubbel om te horen, ik heb hem nooit kunnen leren kennen en hij is nog veel te jong van deze aarde weggegaan, maar ik ben ergens ook opgelucht dat ik hem dan niet heb leren kennen en weer had moeten achterlaten met de gedachte dat hij zo ziek was dat ik hem daarna nooit meer zou zien. Het is moeilijk maar vooral voor mn familie, morgen ben ik ook erg benieuwd naar het verhaal van mijn zus en ook mijn broer. Nu lekker gaan slapen en voorbereid op de vooral emotionele dag.

Slaap lekker en een dikke knuffel vanuit het hartje Bogota


Aangezien ik al lekker vroeg wakker was besloot ik om een paar foto's alvast te updaten. Street art, iets wat ik vergeten was te vertellen maar het is een drankje wat door dat houten machientje wordt geperst. Het sap van ssuikerriet met een scheutje limoen sap. Suiker in zijn puurste vorm; heerlijk! Verder MOEST ik gewoon een selfie maken van een duif, en samen met Samna en Martine eentje bij de spiegel koe, heel tof gemaakt (de koe, wat eigenlijk een stier is kom ik nu achter). Ook de lekkere maïs staat er op en een paar foto's van het avondeten.
Tschüß !